Tom Peters, który uważany jest za twórcę koncepcji marki osobistej, uważa że każdy pracownik, niezależnie od wieku, zajmowanego stanowiska i branży, w której pracuje, powinien pamiętać o swojej marce.  W eseju „The brand called you” opublikowanym na łamach „Fast Company” napisał: „We współczesnym świecie biznesu naszym najważniejszym zadaniem jest promowanie marki Ty. Ty jesteś marką, to ty kierujesz swoją marką. Musisz zacząć myśleć o sobie inaczej. Nie jesteś pracownikiem, nie należysz do żadnej organizacji na stałe, nie określa cię opis twojego stanowiska, nie sprowadzasz się tylko do niego. Stanowisko dyrektora generalnego firmy  Ja sp. z o.o. zobowiązuje cię do rozwijania samego siebie, promowania siebie i podejmowania działań, które zapewnią ci zainteresowanie rynku”. Te osoby mają szansę na prawdziwy sukces. „Współczesne społeczeństwa i środowiska zawodowe rządzą się bowiem podobnymi regułami, jak rynki produktów i usług. Sukces odnoszą ci, którzy potrafią się wyróżnić, którzy oferują szefom, klientom lub przyjaciołom coś wyjątkowego i wartościowego. Potrafią oni też przekonać do siebie tych, na których im zależy, i sprawić, by ich zapamiętano. Mistrzowie budowania własnej marki zyskują w swojej pracy, w branży lub w powszechnym odbiorze taki prestiż, jaki na rynku produktów ma: Nike, McDonald’s lub Coca-Cola” – to fragment, jaki przeczytałam jednym z wydań Harvard Business Review Polska, a pod którym podpisuję się obiema rękami.

Historia, do zapoznania się z którą dziś chciałabym Państwa zachęcić, pokazuje jednocześnie, że inspiracją do tworzenia własnego personal branding może być nie tylko rozpoznawalne nazwisko, ale także, na pierwszy rzut oka, ten kto niczym się nie wyróżnia. No właśnie. Na pierwszy rzut oka. 63-letni Kreteńczyk, prowadzący niewielki bar nad Morzem Egejskim, jest tego najlepszym przykładem. George’a, bo o nim mowa, poznałam kilka lat temu, odpoczywając z rodziną na wakacjach. Pracował dla dużego potentata hotelowego, ale był wobec niego w zupełnej autonomii. A wiecie Państwo do czego prowadzi autonomia wobec innych? I czym ona jest dla każdej relacji? No nie odpowiem tutaj – celowo, pomyślcie Państwo sami.